آقا علی اکبر  (پدر آقا میرزا عبداله) یکی از نوازندگان بی رقیب دوران قاجار بود که مشهور است <تار> را بسیار نیکو می نواخت و نغمات زیبا و دلپذیری که عارف در دیوان خود از آن یاد کرده ولی متاسفانه آهنگی در دسترس نیست که از آن بهره گرفته شود.آقا علی اکبر زیاد عمر نکرد و جوان بود که دار فانی را وداع گفت.(توجه شما را به ادامه مطلب جلب میکنم).

شادروان علی اکبر فراهانی از خود سه پسر به جای گذاشت به نام های=میرزا حسن که تحت تعلیمات پدرش نواختن تار و سه تار را به خوبی آموخت و با مهارت مینواخت.فرزندان دیگر آقا علی اکبر فراهانی,آقا میرزا عبداله و آقا حسینقلی بودند که مورد بحث در اینجا آقا میرزا عبداله میباشد.وی که در حدود ۱۲۲۲ شمسی متولد شده بود اصول اولیهء موسیقی را نزد برادر بزرگ خود میرزا حسن فرا می گیرد و سپس از مکتب ناپدری اش آقا غلامحسین که گفته اند مردی حسود و خسیس بود,با رنج و سختی فراوان بهره میگیرد.

آقا میرزا عبداله,دستگاه های موسیقی ملی ایران را مورد تجدید نظر قرار داد و با ادغام بعضی از آنها در هم,هفت دستگاه مفصل و مستقل را پدید آورد و در اختیار همگان قرار داد و شاگردان بزرگی تربیت کرد که علاوه بر فرزندانش,باید از سید حسن خلیفه,سید علیمحمدخان مستوفی و سید مهدی دبیری,حسین خان هنگ آفرین,حاج آقا محمد مجرد ایرانی و ابوالحسن صبا نام برد.بعد ها توسط همین شاگردان مثل:میرزانصیر فرصت شیرازی,مهدیقلی هدایت ردیف های استاد نت نویسی شد کهمدت هفت سال طول کشید.